De schaduw van de kerselaar

Sterven en verrijzen zijn de rode draad in deze dichtbundel. De gedichten zijn geschreven in de loop van verschillende jaren, als gelegenheidsgedichten bij de hoogdagen van Kerstmis, Pasen, Pinksteren en Allerheiligen, maar vaker nog op momenten dat de eindigheid pijn doet. Juist op die ogenblikken waar je zelf iets dierbaars kwijtspeelt of iets moet loslaten, zoeken sterven en verrijzen elkaar. De pijn van de eindigheid ontsluit de kracht van het oneindige. Het een kan niet zonder het andere.

Het boek begint met een inleidend essay, Zoon van de Aarde, waarin de auteur filosofisch de betekenis van een christelijke natuurmystiek exploreert. De natuur is meer dan een decor voor de biddende of contemplerende mens. Op geprivilegieerde ogenblikken is de natuur zo nabij dat we haar spirituele kracht voelen en dat zij zelf in ons bidt. Dat soort woordeloos gebed dat ouder is dan ons rationeel bewustzijn op het spoor komen is het opzet van het essay en de gedichten.

Luk Bouckaert is emeritus hoogleraar ethiek. Hij schrijft in zijn vrije tijd gedichten voor vrienden en familie. Eerder verscheen bij Halewijn zijn boek ‘Regenboog na diep verdriet’ over rouwen om een geliefde.